Ο τόπος μου και το «Ως ερημώνουν τα χωριά» του Γιάννη του Βάρδα.

Το Οροπέδιο Λασιθίου είναι ένα σύνολο 18 χωριών , που είναι σαν τα αδέρφια το ένα δίπλα στο άλλο χτισμένα στους πρόποδες των βουνών.  Από την δεκαετία του '60 μέχρι εκεινή του '80 , ο πληθυσμός του ήταν τόσος που το κάθε χωριό είχε το δικό του δημοτικό με μέσο όρο 80-100 μαθητές το καθένα. Πλέον υπάρχει ένα μόνο εξαθέσιο δημοτικό , που συνολικά φοιτούν 60-70 παιδιά. Ο τόπος μας χαρακτηριζόταν από το Αιολικό του πάρκο το οποίο ήταν το μεγαλύτερο και το αρχαιότερο του κόσμου , που αποτελούνταν απο13.000 μύλους στην δεκαετία του '50. Οι μύλοι δυστυχώς δεν υπάρχουν πια σε αυτήν την έκταση. Μπορεί το Οροπέδιο να έχει χάσει ένα σημαντικό στοιχείο της ομορφιάς και της μοναδικότητας του λόγω της "εξαφάνισης" των μύλων , υπάρχει όμως έντονο το φυσικό στοιχείο , τόσο στον τεράστιο κάμπο όσο και στα χωριά . Επίσης καθοριστικό ρόλο διαδραματίζουν τα οπορωφόρα δέντρα , που υπάρχουν σε αφθονία και την άνοιξη ανθίζουν συνθέτοντας ένα τοπίο βγαλμένο από πίνακα. 

Ακούγοντας λοιπόν το ποίημα του αξεπέραστου Γιάννη Βάρδα , μου έρχονται στο μυαλό οι εικόνες που μου περιέγραφε η γιαγιά μου για τον τόπο μας , τον τόπο στον οποίο γεννήθηκα και μεγάλωσα τόσο εγώ όσο και οι γονείς μου και οι παππουδογιαγιάδες μου. Ακολουθεί το ποίημα:

«Ως ερημώνουνε τα χωριά και ως παραμελούνται , και ως αδειάζουν γειτονιές και μπλιο δεν κατοικούνται , και ανε περάσεις ταχυνή άνθρωπο δεν παντίχνεις.. 

Κι αν είναι αργά δεν φαίνεται φέξη σε παραθύρι , κι αν είναι Σαββατόβραδο καμπάνα δεν σημαίνει. Κι ανε περάσεις το σχολειό η πόρτα του κλειστή 'ναι , δασκάλοι δεν περιπατούν μηδε παιδάκια παίζουν. 

Κι αν πας στην βρύση δεν θωρρείς γυναίκες στον ομπέτη , η μια να πη(γ)αινει για νερό

 και η άλλη για μπουγάδα...

κι άλλη να απλώνει τα σγουρά στα χαμωτά κλαδάκια. 

Κι ανε του πιάνει δεν θωρρεί στη πορτά καφετζή μόνο θωρρεί εις τα ψηλά την πινακίδα μόνο. 

Έτσα 'ναι εδά και ο άνθρωπος σαν φτάξει και γεράσει, φευγει η ζωή σιγά σιγά και οπίσω τον αφήνει.

 Τα μερακλίκια χάνονται , οι χάρες του ξεχνιούνται, την σχόλη δεν στολίζετε , μπλιο σε χορό δεν πιάνει , 'πο γάμο γη ξεφάντωση δεν τον αναζητούνε , τα λόγια του είναι βαρετά και ό, τι κι αν πει κουράζει.

 Και μοναχός του πορπατεί και μοναχός του παει και αμοναχός του κάθεται βαριά και συλογάται , πόσο γοργά περνά ο καιρός πως βασιλεύγει η νιότη και πόσο ψεύτικη η ζωή και πόσο μάταιη είναι. 

Μα πάλι ας εγιαγέρνανε τα χρόνια λίγο πίσω..... 

Γιάννης Βάρδας , Λυραρογιάννης. »

Ακούστε τον να το απαγγέλει εδώ.