The diary of a Cretan woman

Η παραδοσιακή μουσική ήταν ανέκαθεν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου , από τα πρώτα τραγούδια που κέρδισαν την παιδική μου καρδιά ήταν το « Μόνο εκείνος που αγαπά » , με θυμάμαι να κάνω κύκλους στο σαλόνι και να το τραγουδάω , φάλτσα , αλλά το τραγουδούσα . Κάπως έτσι μου μίλησε ο πατέρας μου για τον Θανάση τον Σκορδαλό , ως λάτρης άλλωστε της κρητικής μουσικής γνώριζε καλά την ιστορία του.  O μεγάλος αυτός δάσκαλος της Κρητικής μουσικής , γεννήθηκε το Δεκέμβριο του 1920 σε ένα μικρό χωριό του νομού Ρεθύμνης εν ονόματι Σπήλι. Εκεί λοιπόν πρωτόπιασε λύρα σε ηλικία 9 χρονών. Με αυτή την πρώτη του "αρτικόλυρα", η οποία κόστισε μόλις  18 δραχμές και χωρίς κανέναν δάσκαλο , ξεκίνησε σιγά-σιγά να μαθαίνει και να παίζει τραγούδια τα οποία άκουγε όντας μικρό παιδί. Το ταλέντο του στην μουσική ήταν έμφυτο και δεν άργησε να φανεί , αυτό το ταλέντο στάθηκε αφορμή να χαρακτηρίσει ο ίδιος ο Ανδρέας ο Ροδινός, τον 11χρονο τότε Σκορδαλό, σαν "διάδοχό του", μπροστά σε ολόκληρο

Το Οροπέδιο Λασιθίου είναι ένα σύνολο 18 χωριών , που είναι σαν τα αδέρφια το ένα δίπλα στο άλλο χτισμένα στους πρόποδες των βουνών.  Από την δεκαετία του '60 μέχρι εκεινή του '80 , ο πληθυσμός του ήταν τόσος που το κάθε χωριό είχε το δικό του δημοτικό με μέσο όρο 80-100 μαθητές το καθένα. Πλέον υπάρχει ένα μόνο εξαθέσιο δημοτικό , που συνολικά φοιτούν 60-70 παιδιά. Ο τόπος μας χαρακτηριζόταν από το Αιολικό του πάρκο το οποίο ήταν το μεγαλύτερο και το αρχαιότερο του κόσμου , που αποτελούνταν απο13.000 μύλους στην δεκαετία του '50. Οι μύλοι δυστυχώς δεν υπάρχουν πια σε αυτήν την έκταση. Μπορεί το Οροπέδιο να έχει χάσει ένα σημαντικό στοιχείο της ομορφιάς και της μοναδικότητας του λόγω της "εξαφάνισης" των μύλων , υπάρχει όμως έντονο το φυσικό στοιχείο , τόσο στον τεράστιο κάμπο όσο και στα χωριά . Επίσης καθοριστικό ρόλο διαδραματίζουν τα οπορωφόρα δέντρα , που υπάρχουν σε αφθονία και την άνοιξη ανθίζουν συνθέτοντας ένα τοπίο βγαλμένο από πίνακα.  Ακούγ

Η Κρήτη μας φημίζεται για τα τοπία που είναι στολισμένα με την "άγρια" ομορφιά της. Υπάρχουν πολλά μέρη τα οποία είναι διεθνώς αναγνωρισμένα και αποτελούν πόλο έλξης, πολλών επισκεπτών ετησίως. Υπάρχουν όμως και πολλά όμορφα μέρη τα οποία δεν έχουν λάβει ακόμα την αναγνώριση που τους αξίζει. Ένα από αυτά τα μέρη είναι και το Φαράγγι του Χαυγά.  Το Φαράγγι του Χαυγά είναι το μοναδικό μεγάλο φαράγγι στο Οροπέδιο Λασιθίου, πρόκειται για μία μοναδική διαδρομή, ξομπλιασμένη με τα στολίδια της φυσης και σχηματίζεται ανάμεσα στα υψώματα Καθάριος Λάκκος και Καθάρια Κεφάλα της Δίκτης. Μέσα από το φαράγγι περνά ο Χαυγάς Ποταμός που συγκεντρώνει τα νερά του Οροπεδίου Καθαρού, τα οποία είναι πολλά λόγω των χιονοπτώσεων και έντονων βροχοπτώσεων που λαμβάνουν χώρο στο υψόμετρο αυτό , περνάει από το Οροπέδιο Λασιθίου (ως Μεγάλος Ποταμός) και τα μεταφέρει στον Χώνο ή Ξερόκαμπο. Από εκεί εξέρχονται από τις Φλέβες της Κασταμονίτσας και μέσω του ποταμού Αποσελέμη καταλήγουν στο ομώνυμο φράγμα.

Ψάχνοντας κανείς μέσα στο χάος των social media , μπορεί να βρει αληθινούς θησαυρούς καλά κρυμμένους. Κάπως έτσι ανακάλυψα και εγώ το προφίλ της Λυδίας ήταν τέλη Δεκεμβρίου όταν συνάντησα για πρώτη φορά το προφίλ της. Οι δημοσιεύσεις της μου κίνησαν το ενδιαφέρον και την ακολούθησα αμέσως. Το σήμα κατατεθέν της για μένα είναι το ρόδι , ένα ξεχωριστό σχέδιο με έντονο το παραδοσιακό στοιχείο. Γενικότερα οι δημοσιεύσεις της μου κινούσαν διαρκώς το ενδιαφέρον , δεν ήταν δύσκολο λοιπόν να συνεχίσω τον τομέα των συνεντεύξεων με εκείνη. Η ευχέρεια του λόγου της μοναδική , απόλαυσα το κάθε λεπτό που μιλούσαμε, και δεν ήταν και λίγα τα λεπτά. Το ζεστό της χαμόγελο έκανε το κλίμα ακόμα πιο ευχάριστο. Η συζήτηση μας κύλησε ως εξής: -Λυδία μου καλημέρα θα ήθελα να ξεκινήσουμε την συζήτηση μας μιλώντας μου για την καταγωγή σου.                              Καλημέρα κοπέλα μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσε στην Αθήνα , ωστόσο οι ρίζες μου δεν έχουν καμία σχέση με εκείνη ,η μητέρα μου κατάγεται