Ο Οκτώβρης έφυγε, παίρνοντας μαζί του τα Δημητρούλια του.

Ο κάθε τόπος έχει τα δικά του έθιμα , την δικιά του κουλτούρα και την δικιά του ντοπιολαλιά. Σε μία περιοχή όπως η Κρήτη μας , ακόμα και τα λουλούδια έχουν ξεχωριστά ονόματα , όπως για παράδειγμα τα χρυσάνθεμα. 

Πρέπει να ήμουν τρίτη λυκείου όταν συνειδητοποίησα, ότι τα χρυσάνθεμα που συχνά συναντούσα ως σημεία αναφοράς τα βιβλία που διάβαζα, δεν είναι αλλά από τα δικά μας Αγιοδημητρούλια. Ένα λουλούδι τόσο όμορφο και τόσο ξεχωριστό που καταφέρνει να δίνει χρώμα και ζωή στις αυλές τους φθινοπωρινούς μήνες , όταν όλα τα λουλούδια μαραίνονται. Τα αγιοδημητρούλια είναι αναπόσπαστο κομμάτι και της δικιά μας αυλής , η μαμά μου αγαπάει πολύ τα λουλούδια της και τα φροντίζει με όλη της την καρδιά, όπως ακριβώς φροντίζει και μας. Πολλές φορές την πειράζω λέγοντάς της πως τα λουλούδια είναι τα υπόλοιπα παιδιά της, Και εκείνη μου πάντα μου απαντάει ότι το σπίτι που έχει γυναίκα ξεχωρίζει από την αυλή. Μετά την μετακόμιση μου σε άλλη πόλη, πιάνω τον εαυτό μου να χαζεύω τα μπαλκόνια που έχουν γλάστρες και να λέω από μέσα μου πώς αυτό το σπίτι σίγουρα έχει γυναίκα. Κάνοντας βόλτα κανείς στα σοκάκια του χωριού του , από όποιο χωριό και αν είναι, σίγουρα θα δει μία γλάστρα από χρυσάνθεμα ή δημητρούλια ή οπως αλλιώς λέγονται .

Στη φωτογραφία απεικονίζονται τα λουλούδια της μαμάς μου και το χεράκι του Μανώλη μας. Άρρηκτα συνδεδεμένα με τον Οκτώβριο και τα δύο μιας και ο Μανώλης γεννήθηκε αυτόν το μήνα μαζί με τα πιο όμορφα λουλούδια.